Alles is anders
29 april 2019 - Jambanjelli, Gambia
Vanmorgen na het ontbijt zijn we in de auto gestapt naar Jambanjelly, naar de school waar de Oosterkerk uit Hoogeveen al een aantal jaren diverse bouwprojecten heeft gedaan. De schoolvakantie is hier weer ten einde en vandaag zijn de scholen weer begonnen. Jambanjelly Basic Cycle School is een overheidsschool. Dat houdt in dat de overheid bepaalt welke directeur op welke school werkt en ook bepaalt de overheid welke leraren en leraressen er aan een school verbonden zijn.
Als we aankomen rijden wordt het toegangshek opengedaan en rijden we het schoolplein op. Het schoolplein is één grote zandvlakte.
De kleuters in Nederland zouden blij zijn met zo’n enorme zandbak! Het valt ons direct op dat de oudere leerlingen buiten de lokalen wachten, de jongeren leerlingen zitten doorgaans in een klaslokaal.
We lopen een rondje langs de gebouwen en bekijken wat er allemaal is gebeurd in de loop van de jaren. De buitenkeuken die gemaakt is door de groep uit 2016 staat er nog mooi bij.
De bibliotheek zit op slot, net als het computerlokaal. De computers die daar staan zijn grotendeels gesponsord, o.a. door Landstede. De kinderen hangen uit de ‘ramen’ en willen graag een hand geven en hopen op een snoepje of iets anders. Van de 5 leslokalen op rij is er een docent aanwezig in 2 lokalen. Eén daarvan geeft les, de ander zit te bellen. Het klaslokaal waar lesgegeven wordt, zit stampvol. We tellen al snel 40 kinderen. Het meubilair is in slechte staat en er zijn te weinig plekken om te zitten. In de lokalen waar geen docent aanwezig is, zitten kinderen gewoon te wachten, te praten, te spelen en rennen ze wat in en uit. Dit is wel even wat anders dan in Nederland…
Als we doorlopen komen we bij het hout- en metaalbewerkingslokaal. De allereerste Jeugd voor Gambia heeft deze lokalen in 2014 opgeknapt en later heeft een groepje ouderen uit de kerk de afwerking gedaan. We overhandigen het meegebrachte schort aan Lamin, docent houtbewerking. Hij is er maar wat blij mee! Gewoon een simpel zwart schort en trots staat hij te lachen.
Achter de gebouwen zijn de nieuwste toiletten gebouwd, precies een jaar geleden.
Het zijn de toiletten voor het personeel en daarnaast zien we toiletten “voor speciale meisjes”. Ja, ook dat is anders dan in Nederland…
In het gesprek met Lamin kunnen we het niet nalaten om te vragen waarom in het merendeel van de klaslokalen geen docent aanwezig is. De reden is simpel: het is vakantie geweest, dit is de eerste dag dat ze open zijn, dus er moet nog opgestart worden. De docenten zitten bij elkaar om een soort nieuwe klasindeling te maken op niveau aangezien er voor de vakantie diverse testen geweest zijn. Dat kunnen we ons toch niet voorstellen? Dat we maandag weer naar school gaan en dat de kinderen maar wat in de lokalen hangen terwijl de docenten nog aan het voorbereiden zijn. In Nederland heeft de onderwijsinspectie een grote lijst met eisen van wat een school moet doen en wat docenten moeten kunnen. Alles ligt vast in regeltjes en eisen. Blijft je school achter op een domein van inspectie, dan riskeer de school de stempel ZWAK te krijgen… En dan het Gambiaanse onderwijssysteem… zo anders…
Nadat we vele handen hebben geschud, alle spullen hebben afgegeven, rijden we zwaaiend het schoolplein af en zijn we stil. We voelen een soort van leeg gevoel. Er gebeurt zoveel op deze school, alle hulplijnen zijn aanwezig, gebouwen worden hersteld en er zijn heel veel zaken waarin we een enorme vooruitgang waarnemen, maar toch…. Alles is zo anders… Hoe kan een docent zich verbinden aan een school en aan kinderen als hij of zij al in de wetenschap is dat de overheid hem of haar binnen een paar maanden verplaatst. Hoe kan een directeur orde op zaken stellen als je weet dat je toch verplaatst wordt. Alles is zo anders hier…
Als we de hoek omrijden gillen Stef en Ellen tegelijk: “Alhagy stop the car!!!” We zien iemand in een wel heel bekend jasje lopen!
HZVV (gesponsord door C1000 Offerein). Wat geweldig! Sterker nog; de man herkent ons… ook hij is een leraar op school! We schudden handen, maken foto’s, vragen hoe het met hem en zijn familie gaat en uiteindelijk stappen we in en rijden we door. We lachen nog wat na en dan komt ineens bij beide het besef; als hij ook een leraar is, waarom is hij dan niet op school? Tja… alles is anders.
We rijden de verharde weg af, het rode zand op. Daar passeren we een groepje jongens waarvan er eentje een enorme duw krijgt. Alhagy stopt de auto en zegt er wat van. De jongens stoppen en lopen vervolgens rustig verder #DOESLIEF. Ook dit zou wel eens een beetje anders kunnen zijn dan we kennen in Nederland… of toch niet…. Zeg jij er altijd wat van als je zoiets ziet?
We brengen de middag door aan het mooie strand van Paradise Beach.
We zijn moe, maar hier is altijd wat te zien, ook dit strand is anders dan we kennen. Hier lopen de koeien gewoon langs bijvoorbeeld. Hier kun je gewoon lekker liggen op een bedje met parasol, en je hoeft er niet eens voor te betalen… alles is anders…
Iedereen die we ontmoeten, alles wat we zien; alles lijkt zo anders te zijn maar toch… op de terugweg naar Madiana (Stef rijdt!!)
schiet mij ineens die jongen door de kop. Die jongen die ons aansprak een paar dagen geleden. We hadden een heel gesprek over respect en verschillen. Hij greep vervolgens wat zand van de weg en zei: “Probeer het zwarte zand eens te scheiden van het witte, dat lukt je niet, want van binnen zijn we allemaal gelijk.”
Alles is anders, of toch niet?
Jullie zijn weer goed bezig toppers!