Reisverhaal dag 12: Je bent op de wereld om elkaar te helpen.

Vandaag is onze laatste volle dag. Morgenavond vertrekken we vanaf Franco Inn tegen half zes en vliegen we drie uur later via Dakar weer naar Nederland. Het is bij jullie een uur later en met een vliegtijd van zo’n 6,5 uur zullen we rond 5 uur ’s morgens Nederlandse tijd landen in Brussel. Bizarre gedachte, vandaag denken we er nog even zo min mogelijk aan… brrr (kou!!)

Afgelopen zondagmorgen heel vroeg zijn er andere Nederlanders aangekomen op de compound. Zij hadden geen rechtstreekse vlucht en daardoor zijn hun koffers ergens in Lissabon achtergebleven. We begrepen dat ze hun toilettas in de handbagage hadden, maar op de eerste ochtend hebben ze eerst voor haar een jurkje, voor hem een korte broek en T-shirt moeten kopen. Toen wij daarover nadachten vroegen we ons af wat je dan allemaal niet tot je beschikking hebt. Je kan niet naar het strand: geen bikini. Geen Deet tegen de muggen. Geen shampoo of lekkere douchegel. Dus toen Stef gisteravond vroeg of ze wat nodig hadden, hebben we een soort pashok gemaakt van ons huisje. Ellen had nog wat kleding die ze nog niet gedragen had en zelfs nog een bikini die schoon in de koffer lag. Stef heeft shampoo, douchegel en Deet gedoneerd. Je bent tenslotte op de wereld om elkaar te helpen. Toch is het dan wel een beetje gek dat we vanmorgen aan het ontbijt onze Nederlandse medegasten aan zien komen lopen en Ellen even in een flits denkt: “Goh, dat rokje en hemdje heb ik ook!”. 

Na het ontbijt rijden we naar Paradise Beach en genieten we van zon, zee en strand. Er liggen prachtige schelpen op het strand en we hebben inmiddels een aardige verzameling. Het is in eerste instantie rustig. Zelfs van de juiceboys hebben we weinig last. Rond de middag komt er blijkbaar een touringcar van de Engels SVR aan bij Paradise Beach. De gemiddelde leeftijd vliegt omhoog naar boven de 70. Sommige ouderen zien eruit alsof ze op safari zijn, anderen lopen met een kruk en weer anderen kunnen niet wachten een duik te nemen in de zee. Iedereen geniet op eigen wijze. Er wordt heel wat af gefotografeerd voor het thuisfront. Een koe op het strand is blijkbaar ook een bijzonderheid voor Engelsen. De juiceboys zijn behulpzaam met foto’s maken van de echtparen en hopen natuurlijk op business. Wij besluiten een vers fruitdrankje te laten maken: baobab en banaan. Het duurt even maar dan heb je ook wat. 200 dalasi betalen we (3,30 euro). Vast veel te veel, maar hey, je bent op de wereld om elkaar te helpen. 

Als de zon zakt maken we ons klaar voor de laatste keer terugrijden naar Tanji. We zitten stil naar buiten te kijken en praten niet. We nemen alles zo goed mogelijk is ons op: de omgeving, de zwaaiende, gillende kinderen, de geur, de geiten en koeien op de weg. We verlaten het asfalt en hobbelen door Tanji waar we inmiddels wel herkend worden. Er wordt gezwaaid, geroepen en gelachen. Wat kun je hier toch altijd lekker jezelf zijn. Hoe je eruitziet, wat je draagt, of hoe je doet, daar wordt niet naar gekeken. Jij bent jij en dat is goed genoeg. Tenslotte gaat het erom dat je op de wereld bent om elkaar te helpen.

Als we terugkomen op de compound spreken we af hoe laat Alhagy ons morgen haalt. We zijn blij dat we ons huisje mogen gebruiken tot we echt vertrekken. We hoeven er niet eerder uit van Eefje. Heel fijn! Daarmee zijn wij enorm geholpen. We drinken wat en besluiten dat we nu ook bekend gaan maken hoeveel rijst en kleding we hebben uitgedeeld. De 35 bananendozen vol zijn verdeeld over 40 compounds en daarnaast nog heel veel (sport)kleding voor voetbalteams en de dames in de tuin. We hebben in totaal 3525 kilo rijst uitgedeeld. Vijfendertighonderd en vijfentwintig kilo! Niet normaal! Dat zijn 141 compounds! 141 gezinnen! Dankzij jouw hulp konden wij dat hier bewerkstelligen. Dan kunnen we niet anders zeggen: abaraka! Dank je wel! 

We zijn tenslotte op de wereld om elkaar te helpen. 

Liefs Stevelien en Ellen