Zien en gezien worden

Na een onrustige nacht waarin Ellen om half 3 wakker werd van een zere rug, naar links keek en zag dat Stef wakker was van pijn in haar voet, stappen we vol goede moed bij Alhagy in de auto om eerst maar weer eens geld te gaan wisselen zodat we nog meer rijst kunnen uitdelen. Het einde van de vakantie komt (helaas) steeds dichterbij dus we hebben even een analyse gemaakt van de financiën en van wat we nog ‘moeten’, willen, kunnen doen. We zijn trots op onszelf dat we inmiddels al 75 zakken rijst van 25 kilo hebben uitgedeeld. 

Nadat we geld gewisseld hebben, rijden we naar Baobab Nursery School,

de kleuterschool van Freekjan en Alied. We hebben een fotocamera mee gekregen voor de dochter van de directrice. Haar dochter studeert namelijk Journalistiek. Als we aankomen bij de school is het verdacht stil. Waar we gisteren nog op de school in Jambanjelly waren en waar heel veel kinderen waren, is het hier nog vakantie. “Morgen is het namelijk 1 mei, dag van de arbeid”, vertelt de directrice, “dus dat houdt in dat het een vrije dag is. The school starts next monday.” We hebben niet alleen de camera bij ons, maar ook nog 3,5 kilo aan tandpasta. De school kent een tandenpoetsproject, dus die tandpasta komt goed uit!

We kijken naar binnen door de ramen van de lokalen en wat ons direct opvalt is dat het meubilair heel anders is dan op een overheidsschool.

Hier staan degelijke stoelen en tafels. Er hangt van alles aan de muur; cijfers, letters, dagen van de week, maanden van het jaar en ga zo maar door. Er hangen zelfs waslijnen door de klaslokalen met werkjes van de kinderen eraan. Alles straalt uit dat als je hier op school zit, dat je trots mag zijn op het werk dat je maakt, dat je leert van elkaar en dat je gezien wordt. 

Het schoolplein bestaat uit een aantal schommels en twee glijbanen.

De touwen en de plankjes van de schommels waren anderhalf jaar geleden aan vervanging toe. Joris en Marijn (de beide jongens van Ed en Stef) hebben toen met een deel van hun zakgeld dat laten repareren. Nu zien we dat 4 van de 6 schommels nog helemaal functioneel zijn. 2 zijn er wat scheefgezakt. Geen nood! Joris en Marijn hebben de laatste maanden doorgespaard van hun zakgeld en van dat deel dat voor Gambia bestemd is, zullen ook die planken en touwen vervangen gaan worden. We zijn trots op Joris en Marijn, omdat ze omkijken naar kinderen op een school ver weg. 

Na het bezoek aan Baobab Nursery School halen we 20 zakken rijst om uit te delen. We rijden in omgeving tussen Brufut en Madiana en zijn op zoek naar huizen die in zo’n slechte staat zijn dat ze wel wat hulp kunnen gebruiken. We komen aan bij een huisje waar een man thuis is en een heleboel jongens in verschillende leeftijden. We brengen rijst, zeggen wel 10 keer “you’re welcome” (graag gedaan) en maken soms een foto. Vooral de huizen die gemaakt zijn van modder en niet van cement; daar stoppen we om een cadeau uit Nederland achter te laten.

Sommige mensen zeggen niks, zijn blijkbaar te verbaasd, anderen zeggen in 1 minuut tijd wel 30 keer dankjewel. Op de compounds waar kinderen zijn delen we ook nog mentos of pepermunt uit. Altijd leuk om te doen. Bij een van deze compounds waar in totaal 8 kinderen (1 kind staat niet op de foto) wonen met een vader en een moeder besluiten we een heel speciale zak rijst achter te laten.

Maud en Malou (2 buurmeisjes van Stef) hebben aan ons geld meegegeven voor een zak rijst voor een groot gezin met veel kinderen. Ook zij hebben dit gespaard van hun eigen zakgeld. Namens Maud en Malou hebben we dit gezin dus heel blij gemaakt. Ook Maud en Malou hebben omgekeken naar een gezin ver weg, zonder dat ze weten wie het zijn.

We komen bij één van de laatste bezoeken bij een vrouw die zo blij is dat ze ons spontaan begint te zoenen en ons binnen vraagt in haar eenvoudige huisje van modderblokken. Een zak met gras ligt op de zanderige grond als bed, in de hoek ligt een lege rijstzak. Er staan wat potten en pannen in de ‘woonkamer’ maar iets om op te zitten is er niet. Maar schoon dat het er is!! En opgeruimd!! Het is ongelofelijk zo netjes als het is in dit huis. Al zwaaiend vertrekken we uiteindelijk weer. Ook vandaag wordt ons (jullie dus!) van alles toegewenst: dat God je zal helpen, dat God bij je zal zijn, dat de Almachtige je dromen zal laten uitkomen, dat je een lang leven mag hebben in goede gezondheid. We stamelen wat onnozele woorden terug omdat het toch een beetje ongemakkelijk voelt en stappen dan wat stil de auto in. 

We besluiten nog twee zakken rijst te brengen bij mensen waarvan we weten dat ze het nodig hebben. Een man waarvan zijn vrouw overleden is en hij achter gebleven is met zijn 6 kinderen en natuurlijk bij het gezin dat op een nacht gehuil bij het hek hoorde. Daar lag een pasgeboren kind en er was geen moeder meer te bekennen. In de compound waar dit meisje nu opgroeit hebben ze haar opgenomen in het gezin. De moeder gaf al borstvoeding aan een kind en daarom is ze natuurlijk ook juist bij hen te vondeling gelegd. We brengen deze familie natuurlijk een zak rijst, bewonderen de kleine dame en vertellen dat we het bijzonder vinden dat dit gezin voor deze kleine meid zorgt. Natuurlijk ook met hulp uit Nederland, in de vorm van babyvoeding, maar ook deze kleine baby is gezien!

Dat zoiets kleins als een zak rijst van nog geen 13 euro zoveel kan doen in een gezin, dat zoveel mensen ons hebben gesponsord… wij zijn er trots op! Jullie hebben een ander gezien zonder dat jullie hem/haar gezien hebben.