Geluk zit in een onverwachte hoek

En daar gaan we weer! Op naar een arme regio in de buurt van de kust. Vandaag delen we voor de laatste keer rijst uit. We gaan nieuwsgierig op pad. We weten namelijk nooit wat we tegenkomen. 

Deze 1 mei “Labourday” begint met ons eigen geluk; de dozen zijn gearriveerd en die kunnen we donderdag ophalen, donderdag sorteren en dan vrijdagochtend voor vertrek zelfs nog uitdelen. We hadden ons de laatste dag iets rustiger voorgesteld, maar oké, dat is dan niet anders. Dit bericht kwam voor ons nog onverwacht, maar wij zijn blij met dit kleine geluk.

We kopen 15 zakken rijst

en gaan de verharde weg af, een rood zandpad op richting de zee. Links en rechts zien we eenvoudige, arm uitziende huisjes. Alhagy weet precies waar we moeten zijn. Een oudere dame krijgt van ons een zak rijst en ze wil graag op de foto, maar moet eerst nog een mooie shawl omdoen en een ketting in haar hand voordat ze zover is.

Ze schudt onze handen tot ze er zeer van doen en ze zoent ons op de wangen. Zo blij is ze! Dat had ze vanmorgen niet gedacht toen ze wakker werd. Haar gelukje kwam uit een onverwachte hoek.

Daarna delen we links en rechts wat zakken rijst uit. Het valt ons op dat een aantal mensen zo met stomheid geslagen is door dit gelukje uit onverwachte hoek. Ze weten niks te zeggen totdat we in de auto zitten en dan horen we nog ergens achter ons “Abaraka baké!” 

Sommige huizen zijn gebouwd van modderblokken, andere huizen hebben een slecht dak of de muur valt bijna om. Ook zien we huizen met daken van bladeren.

Het zijn bijna allemaal grote compounds; er wonen dus meerdere gezinnen. Deze ‘woonwijk’ ligt vlakbij de kust. We realiseren ons dat je nog op zo’n prachtige plek kunt wonen en een mooi uitzicht kunt hebben op zee,

maar als je je altijd zorgen maakt om je dagelijks bestaan en het opgroeien van je kinderen, dan doet dat je vast niet veel. Hier gaat het de meeste dagen om leven en overleven. En dan is een gelukje uit onverwachte hoek zeer welkom. 

De juf van Joris had ons trouwens een hele serie Cascaderunshirtjes meegegeven. Zo her en der zagen we kinderen die we dan zo’n mooi nieuw shirt gaven. Kijk naar de blije koppies op de foto’s en je weet genoeg.

Stel je eens voor: je loopt op straat, er stopt een auto en je krijgt een nieuw shirt. Gewoon zomaar; wat een geluksmomentje. Wat gaaf dat je dan thuiskomt en dat je kan vertellen dat je zomaar een nieuw kledingstuk kreeg. Als we verder rijden staan er 2 mannetjes water te halen. We stoppen en geven ze beide een shirt.

Het water spat alle kanten op, ze worden zeiknat, maar ze zijn overduidelijk heel blij. Nu hebben we nog een paar mooie gympen bij ons. Maud heeft ze altijd gedragen en nu wil ze graag dat wij er iemand blij mee maken. En ook dat is ons gelukt! Wat een geluk!

Uit de auto halen we nog een zak rijst en lopen de compound tegenover het kraantje op. Daar worden we hartelijk ontvangen en worden we meegesleurd naar binnen want er zou een tweeling zijn. Als we in de slaapkamer uitgenodigd worden, zijn we gelijk met stomheid geslagen. Hier ligt een tweeling van een paar dagen oud… bij navraag blijkt dat de kindjes afgelopen zondag geboren zijn.

Gelijk krijgen we de kinderen in de armen gedrukt. We wiegen ze zachtjes heen en weer en bewonderen de mooie hoofdjes vol zwarte haartjes. Dan maakt de moeder ons duidelijk met een gebaar dat wij allebei wel één kindje mee kunnen nemen. Ze wijst naar Stef en dan naar het kind en maakt een gebaar van ‘neem maar mee’.

Daarna wijst ze naar Ellen en doet ze hetzelfde. Natuurlijk roepen we direct “No” en schudden we ons hoofd, de dames lachen, maar wij hebben toch een beetje een gek gevoel. We bedanken ze allemaal en verlaten stil de compound. 

Elke dag is er wel een klein gelukje, vaak uit onverwachte hoek, maar je moet het wel (willen) zien.