Reisverhaal dag 3: Zo simpel kan het zijn

Vanmorgen rond tien uur klinkt er een claxon achter de gate. Een ‘boy’ opent het hekwerk en Alhagy rijdt binnen met een auto vol bananendozen. De bananendozen laden we uit in het voormalig huis van Eefje en Franco. Zij zijn de eigenaren van de lodge waar we verblijven. Inmiddels hebben zij een compound in de buurt gekocht en wonen ze daar zodat ze werk en privé een beetje gescheiden kunnen houden. Hun ‘oude’ woning dient de komende dagen als opslagplek voor de dozen, uitpak- en sorteerruimte en de plek waar een productielijntje gestart gaat worden. Stef gaat daarna met Alhagy terug naar Toubabokunda om de rest van de dozen te halen. Ellen blijft wachten en mag ondertussen de babygeit de fles geven. Dat kleine geitje heeft de navelstreng nog en is gevonden vlak bij de compound en was verlaten door zijn mama. Nu wordt hij gevoed met de fles en ziet hij elke persoon die hem de fles geeft als zijn mama. Zo simpel kan het leven zijn; degene die je voedt, is je dierbaar.

(ook als we terug zijn, voeden we 'our little goat')

Als ook de laatste dozen zijn gebracht en opgeborgen pakken we onze spullen en onze zak met geld ("de bank") en stappen we in bij Alhagy. We hobbelen en bobbelen richting Tanji om via dat vissersdorp naar Sanyang te gaan. Alhagy kent daar een kleine community (dorpje) waar rijst zeer welkom is. We stoppen bij een winkeltje om rijst te kopen: 10 zakken van 25 kilo per stuk. Per zak betalen we 925 Dalasi. 1 euro is 60,5 D, dus een zak kost ons 15,28 euro. Aangezien wij ‘strong bosslady’s’ zijn sjouwen we die zakken zelf richting de auto. We kunnen de asfaltweg verlaten en verder op de rode zandwegen van Gambia. De wegen zijn slecht en we kunnen ons voorstellen dat deze buurten tijdens het regenseizoen niet bereikbaar waren. 

We stoppen op een compound waaraan je kan zien dat het is opgebouwd met modderblokken. Er is weinig tot geen cement aan te pas gekomen. We zien aan de buitenkant gekke strikjes aan een balk. We vragen waarvoor die strikjes dienen. Alhagy vertelt dat het is om iets aan op te hangen omdat je het wil verkopen. Oh ja, zo simpel kan het zijn… 

We lopen de compound op en zien een soort van looprek staan. Achter het looprek ligt een oude man op een matje. Zonder twijfel: deze man is heel ziek… Hij kijkt verbaasd en prevelt zachtjes “thank you, thank you…”. We zetten de rijst neer en lopen weg. Dit was de eerste compound die we rijst brachten en die hakte er gelijk goed in. 

We rijden verder en stoppen bij een compound waar het heel druk is. We worden gillend, roepend en schreeuwend onthaald, in tegenstelling tot de stilte van de compound hiervoor. Iedereen is blij, iedereen wil op de foto. We hebben er een zoekplaatje van gemaakt waarbij de opdracht is: zoek de toubab. 

Dan komt ook de man des huizes nog aangelopen. Hij lacht breeduit en wij bewonderen zijn ene tand. Hij slaat zijn handen in elkaar, boven zijn hoofd en zegt tegen Stef in het Engels dat hij ons niet genoeg bedanken kan, maar dat God dat zeker zal doen. Daarna roept hij nog van alles in een taal die we niet machtig zijn. Alhagy vertelt ons dat hij vertelt dat we geen idee hebben hoe welkom deze rijst is en dat wij toen ineens op de spreekwoordelijke stoep stonden: zo simpel kan het zijn. 

Even verder zien we jongens spelen langs de kant van de weg en in de boom. Ze zwaaien en schreeuwen en lachen naar ons. Geen Nintendo, X-box en Playstation, maar een boom; zo simpel kan het zijn. 

Dan staan we oog in oog met twee werelden die letterlijk gescheiden zijn van elkaar door een weg. We stoppen omdat we links van ons een huisje zien dat eenvoudig en simpel is. Maar als we rechts van ons kijken zien we een enorm huis dat versierd is aan de buitenkant en er staan meerdere auto’s voor de deur. Kan het contrast nog groter?

We ontmoeten de rest van de dag allerlei mensen en komen op verschillende compounds. We brengen in vier uur tijd vreugde in 20 gezinnen, op 20 heel verschillende plekken: zo simpel kan het zijn...