Reisverhaal dag 7: De keuze is aan jou 

Om 7.17 uur ontvingen we een melding van de NOS: “Ruim 900 km file, drukste ochtendspits van het jaar”. Het is donderdag, het regent, het is donker en de blaadjes vallen. Dat zijn de beste ingrediënten voor deze melding vanmorgen vroeg. Gisteren werd het al aangekondigd, zodat je er rekening kon houden. Er werd zelfs opgeroepen tot thuiswerken; een nieuw fenomeen sinds corona. Wij kijken elkaar aan bij dit bericht en vinden het een beetje gek; file, regen, kou, wind, donker… we zijn hier een week maar kunnen het ons niet voorstellen. Dus we trekken zwemkleding aan en nemen een duik in het zwembad. Als we aan de andere kant van het zwembad omhoogkomen, zien we dat er ook bij ons sprake is van langzaam en stilstaand verkeer…

Na het ontbijt pakken we tien vuilniszakken met kleding in en zetten ze klaar. Om kwart voor tien is Alhagy bij ons en laden we de auto vol. We willen eerst langs Roots Nursery School in Madiana om een doos met schoolspullen te brengen en een zak met tandpasta die ook in een van de dozen zat. De schoolspullen komen van ons werk vandaan, van het CCC. Onze conciërge Arie verzamelt achtergelaten etuis en schriften en pennen en potloden en geeft dat dan mee zodat wij het hier een tweede leven kunnen geven. Alle kleuters zitten in de ‘buitenkring’. Als we binnenkomen wordt er gezwaaid en worden we welkom geheten. De leraar begroet ons en we vertellen wat we komen brengen. De leraar laat ons een staaltje van zijn lesgeven zien; de beginselen van lezen. Er worden liedjes gezongen en wij doen dapper mee. De kinderen bulderen de antwoorden die de leraar wil horen. Sommige kinderen klieren maar dat wordt gezien door de aanwezige hulpdocenten en ze worden rap tot de orde geroepen. Dan valt onze blik op een meisje in het midden. Zij hoort het lawaai, doet haar ogen heel even open maar wordt er blijkbaar niet door geraakt. Meedoen of slapen? De keuze is aan haar en zij kiest voor de rust te midden van het lawaai en de commotie. 

Als we de school verlaten, nadat de kinderen ons nog drie keer hebben toegezongen en wij ons hebben voorgesteld en met de kinderen ‘hoofd schouders knie en teen’ hebben gedaan, gaan we 10 zakken rijst halen. We stoppen midden in de brandende zon, stappen uit in het hoge gras (ieuwwwww wat zit daar allemaal in!) en moeten kiezen: de compound links of die recht voor ons. We kiezen voor links, maar die keuze bleek niet de juiste want de deur is gesloten. Soms wordt de keuze dus voor je gemaakt; we gaan rechtdoor naar de compound voor ons. We brengen kleding en een zak rijst en worden uitgezwaaid door een grote groep kinderen die natuurlijk allemaal een snoepje krijgen. De keuze is niet reuze: pepermunt of mentos. Ach, waarom kiezen: we geven ieder kind van elk eentje. 

Verderop brengen we een flitsbezoek aan een meisje dat alleen thuis is. Wat zal haar moeder verrast zijn als ze terugkomt van de markt! Na een paar minuten rijden zien we een dak dat op instorten staat maar het hek dat ervoor staat is indrukwekkend. We stoppen en nemen een kijkje achter het hek. Dat huis is echt niet best! Hoe zouden die mensen aan dat hek gekomen zijn? Is het geschonken, stond het er al of zouden ze ooit een verkeerde keuze gemaakt hebben? Geen idee… wij kiezen ervoor een zak rijst en kleding achter te laten. 

Onderweg delen we snoepjes uit en de kinderen reageren verrast en blij. Later roept een kind heel hard “Toubob mintie” maar durft hij de snoepjes niet aan te pakken. Soms zijn ze bang voor blanken, maar dit kind bleek van z’n vader gehoord te hebben dat kinderen in dit gebied zomaar meegenomen worden. Wij vinden het een nogal bijzondere keuze op het gebied van opvoeding.

Ineens zien we zomaar ergens in een gebied waar bijna niks is, een mini marktje waar veel vrouwen zijn. Ze proberen hun spullen te verkopen. Ze beginnen spontaan te zingen dat we welkom zijn en als we stoppen en uitstappen en deze groep twee zakken rijst en kleding brengen is de reactie niet te beschrijven! Er wordt gedanst en gezongen en muziek gemaakt met potten en pannen. Het is werkelijk fantastisch om te zien (en mocht jij het ook willen zien, app dan even een van ons: we hebben een filmpje, maar dat krijgen we niet in het blog. We kunnen wel appen!) Maar goed: deze vrouwen zijn zo ritmisch dat Stef niet stil kan staan en het duurt niet lang dan dansen we samen. De vrouwen vinden het hilarisch om ons met onze toubob-lijven houterig te zien klungelen. Zij lachen, wij lachen, totdat we allemaal de tranen over onze wangen hebben. Wat een magistraal moment van blijdschap, samenzijn en verbinding. Hier was geen sprake van een keuze, dit heeft gewoon zo moeten zijn. 

We passeren een plek die is afgezet met hekwerk en we zien pindagras liggen. Twee kleine kinderen moeten erbij blijven om ervoor te zorgen dat de beesten de pinda’s niet opeten. Deze kinderen hebben geen keuze: zij zitten de hele dag in de brandende zon bij de pinda’s en scheiden de pinda’s van de planten. Ze zijn blij met ons bezoek en wij bedanken ze met snoepjes en brengen een zak rijst op hun compound. 

Later in de middag komen we op een compound waar een blinde man zit. Zijn vrouw komt naar buiten met een kleine op de arm. Als zij tegen ons begint te praten, blijkt dat ook zij beperkt is; ze is doof. Welke keuze hebben zij in het communiceren met elkaar? De man is het geluid voor zijn vrouw, maar zij kan hem niet verstaan. Zij is zijn ogen, maar hij kan haar niet zien… Wat een zwaar leven lijkt ons dat.

We kiezen ervoor om nog tien zakken rijst te halen en maken veel gezinnen blij. Soms kiezen we ervoor dat Stef links gaat en Ellen rechts. Bij de volgende compound zeggen we tegen Alhagy dat we met z’n tweeën gaan. Die verraste blikken zijn fantastisch! We lopen de compound op, zetten een zak rijst neer en zeggen “It is for you”. Dan vragen de bewoners of we wel goed zijn, “is het echt voor ons?”. En als we dan knikken en beamen, zwaaien we en laten we mensen blij en verbaasd achter. 

De keuzes die we hier maken, doen we op gevoel. Keuzes maken is niet altijd eenvoudig. Soms doet een keuze zelfs pijn. Maar je hebt elk moment een keuze: wel of niet, ja of nee, links of rechts, kijken of zien, horen of luisteren… De keuze is reuze, maar wij kiezen hier vooral met ons hart. Wat doe jij? De keuze is aan jou!