10 dagen voor vertrek

16 april, Stille Zaterdag, de laatste dag van de veertigdagentijd, de vastentijd en van de lijdensweg. Het is de dag voordat het licht doorbreekt, de dood overwonnen wordt. Er breekt een nieuwe tijd aan: verwondering, hoop, licht en leven. 

Stille Zaterdag is zo’n tussenfase, een soort niemandsland: kijk terug en het is donker, kijk voor je en het licht gloort. Je staat nog met één been in Goede Vrijdag en met het andere been sta je al in Pasen. Kijk je vooruit, kijk je terug? Of doe je beide?

Vandaag is ook voor mij zo’n tussenfase. Ik kijk vooruit: de vertrekdatum komt dichterbij. Het is nog 10 dagen voor vertrek. De voorbereidingen zijn in volle gang. Vandaag weer wat spullen gekocht: potloden, gummen, puntenslijpers, Mentos en pepermunt om uit te delen en kaas om mee te nemen (lekker Hollands!), zonnebrand, een korte broek etc. Ik kijk naar het weerbericht in Gambia en zie dat de temperaturen hoog zijn als ik er ben: 35 graden en hoger. Ik heb zo’n zin om te gaan!

En dan kijk ik ook even ‘terug’: ik mag nog een week werken en uit ervaring weet ik dat ik mijn hoofd er goed bij moet houden. “Niet te veel met de kop al in Gambia zitten, El, anders heeft je omgeving daar echt last van”, prent ik mezelf in. Te veel met de gedachten bij Gambia houdt in dat alles wat in Nederland ‘gewoon’ is bij mij ineens irritatie oproept. De supermarkt die uitpuilt, mensen die met karrenvol de winkel uitstappen, mensen die mopperen om een (voor mij op dat moment) onbenullige reden. En uit ervaring weet ik dat ik er dan echt niet leuker op word voor mijn omgeving ;-)

Om toch stiekem al even aan Gambia te ruiken, pak ik het Gambiaanse geld dat ik hier nog heb liggen van vorige reizen. Het is al door heel veel handen gegaan en vooral de ‘kleine’ briefjes zijn veelvuldig gebruikt. Ondanks dat ik weet dat geld stinkt, ruik ik er toch even aan. 

Nog 10 dagen… dan laat ik Nederland voor een week achter me en dompel ik me onder in het land dat ook wel de “Smiling Coast of Africa” wordt genoemd, waar een maaltijd en gezondheidszorg niet vanzelfsprekend zijn, waar de armen armer zijn geworden door de coronacrisis. Het land dat ik 8 jaar geleden voor het eerst bezocht, het land dat me zoveel geleerd heeft. Dat ik daar namens zoveel mensen uit Nederland rijst mag uitdelen in gezinnen waar het zo hard nodig is, maakt me dankbaar. Voor die gezinnen breekt er misschien straks wel een nieuwe tijd aan: verwondering, hoop, licht en leven.