Afscheid nemen bestaat niet...

Afscheid nemen bestaat niet…

Ik ga wel weg maar verlaat je niet

De dag van het afscheid. Op dit moment zitten we aan het zwembad en zullen we onze laatste dag in Gambia hier doorbrengen en natuurlijk gaan we ook nog even naar zee.  Gistermorgen hebben we een paar laatste souvenirs gekocht en heeft Alhagy ons om 10 uur opgehaald bij de markt. De weg naar Madiana kennen we inmiddels wel. Er liggen in Madiana nog zeker 25 zakken kleding te wachten op ons. Na een lekkere bak koffie bij Freekjan en Alied hebben we de zakken in de auto gegooid en zijn we op pad gegaan. We rijden in de omgeving van Madiana, op zoek naar slecht  uitziende compounds. We stoppen her en der en brengen een zak kleding. Elke keer raakt het ons weer om de blijdschap te zien wanneer de mensen de zak openen. Mensen slaan de handen in elkaar en juichen, dansen en zingen. Anderen zijn te verbaasd om ook maar iets te zeggen. Ineens is er commotie. Voor ons klinkt het als een ruzie. We vragen Alhagy of de luidruchtige familie ruzie maakt over de kleding. Gelukkig blijkt dat niet zo te zijn; ze zijn uitzinnig van vreugde en hebben gewoon veel lawaai!

We rijden verder en de auto raakt al vlot leeg. Elke compound waar we kleding brengen heeft z’n eigen verhaal. Mensen roepen dat ze van ons houden en kinderen rennen achter ons aan. Op de ene compound lopen kinderen van  een andere compound. Zodra zij begrijpen dat we ook op hun compound wat gebracht hebben, rennen ze snel weg om te kijken of er voor hen ook wat bij is. Ergens achteraf lopen we met ons drieën een eenvoudig terrein op. We roepen en vragen of er iemand thuis is. We hebben pech. Er is niemand. We kijken om ons heen en denken er niet aan de zak met kleding weer mee te nemen. We zetten de zak achter een muurtje en lopen terug. Alhagy moet hard lachen als we vertellen dat we de zak daar achter hebben gelaten en het liefst op een afstand de hele dag willen wachten tot de bewoners thuiskomen. Wat zullen ze verbaasd zijn! Waar komt dit cadeau vandaan? Wie heeft dit gebracht? We vertellen Alhagy dat als er in Nederland zo’n dichtgeknoopte zak ergens ontdekt wordt, dat de Explosieven OpruimingsDienst dan gebeld wordt. Wat een verschillen zijn er in de wereld!

Dan ineens is de kofferbak leeg. We stoppen bij een plek waar we rijst kunnen kopen en nemen 10 zakken mee en daar gaan we weer; opnieuw maken we mensen gelukkig. Zo stoppen we op een plek waar zowel links als rechts een zak rijst goed uit zou komen gezien de toestand van de huizen. Stef loopt met Dina de rechter compound op en daar treffen zij een verbaasde man die maar blijft vragen: “Waarom? Waarom? Waarom?” Alhagy moet erbij gehaald worden om uit te leggen dat we gewoon deze rijst graag willen geven. “Gewoon omdat het kan,” zouden we in Nederland zeggen.

Na vele ‘Abarakka bakeh’ rijden we zwaaidend weg. Als je door de achterruit kijkt zie je de mensen verbaasd en blij kijken naar de zak met rijst. Alhagy vertelt ons over een compound waar in het regenseizoen het hele huis is ingestort. We zien de restanten (zie foto’s). Het huis is niet meer bewoonbaar en de familie is ingetrokken bij bekenden die vlakbij wonen. We brengen deze families een zak rijst. Zij kunnen het vast ook goed gebruiken.

Zodra we klaar zijn met onze rit door de omgeving van Madiana rijden we Toubabokunda weer binnen. We brengen de middag door met Freekjan en Alied. Aan het einde van de middag komen er twee vrouwen met hun kinderen de compound op lopen. Eigenlijk komt er elke dag wel iemand die een arts nodig heeft. Freekjan onderzoekt het jongetje van anderhalf en ontdekt een beginnende longontsteking. Hij geeft medicijnen mee en instructies voor het gebruik daarvan en maakt een vervolgafspraak.  De andere vrouw heeft een heel kleine baby op haar rug. Ik kijk naar de kleine en Freekjan vraagt hoe oud het kindje is. Volgens de moeder is hij een maand oud. Als dat zo is dan is dit kindje veel te klein! Freekjan stelt nog wat vragen en maakt ook met deze moeder een vervolgafspraak. Er zijn in Madiana en omgeving al heel wat kindertjes (bij)gevoed met gesponsorde babymelkpoeder. Heel kleine projecten die Freekjan en Alied op hun pad krijgen en waar ze altijd wat mee doen. Kijk nog eens op http://www.gambiahulp.nl

Dan komt het moment van afscheid. We rijden voor de  laatste keer van Madiana terug naar het hotel. Slik…

Dan is nu echt de tijd gekomen om de eindstand op te maken:

1600  kilo rijst hebben we uitgedeeld, meer dan 60 vuilniszakken vol kleding en 55 liter olie. De medische kliniek in Kubuneh hebben we gesponsord met 300 euro. De dove jongen, over wie we eerder spraken, gaat dankzij jullie een jaar lang naar een speciale school inclusief vervoer (220 euro). Dankzij jullie kan ook Omar (het zoontje van de plaatselijke loodgieter) naar school. Hij wordt binnenkort vier en zijn schoolgeld en uniform zijn door jullie betaald.

Vanavond om 23.55 uur verlaten we dit prachtige land. Het zit in ons hoofd, hart en lijf. Wat hebben we hier genoten en wat komen we hier graag weer terug.

Wat je ook doet, waar je ook gaat…

Wanneer je me nodig hebt…

Fluister gewoon mijn naam….

En ik kom eraan!

Afscheid nemen bestaat niet.