Vol verwachting klopt ons hart

Omdat iedereen gisteren het reisverhaal gemist heeft, klopt jullie hart natuurlijk vol verwachting; wat hebben die 3 dames beleefd in die binnenlanden? Voordat we vertrokken klopte ons hart ook vol verwachting. Wat gaan we meemaken? Waar komen we terecht? Wat gaan we zien? Wat gaan we doen?

Rond een uur of acht stapten we in de auto bij Alhagy om naar de veerboot in Banjul te gaan. Vanuit daar zouden we via de North Bank de binnenlanden inrijden om in Georgetown te overnachten. De dag erna zouden we via de South Bank teruggaan. In de achterbak lagen 15 zakken kleding en een koelbox voor ons drinken. Alhagy zorgt goed voor ons. Hij heeft cola en wat andere frisdranken mee. Cola drinken we elke dag, want dat is goed tegen ‘Banjul belly’ (diarree en last van je maag).

Als we bij de boot aankomen staat er een enorme rij. Iedereen wil de veerboot op; uit elkaar vallende vrachtwagens afgeladen vol, bustaxi’s met 25 mensen erin, manden, pindagras en geiten bovenop, achter een hek staan de voetgangers te wachten. Na lang wachten kan Alhagy als laatste de boot oprijden en kunnen wij lopend aan boord gaan om ons tussen de menigte te begeven en ons vanaf boven te vergapen aan alles wat de boot opkomt (zie foto). Na een boottochtje van 20 minuten zijn we aan de overkant. We stappen weer in de auto en rijden via drukke straatjes naar een pompstation. Alhagy gooit de tank vol en dan verlaten we langzamerhand de drukke straten. Voor ons doemt de highway op. Asfalt zover je kunt zien. In de verte zindert de hitte op de weg. Het is bloedheet. Na een tijd doemen de eerste hutjes op. Muren gemaakt van modder, het dak van palmbladeren. In de regentijd blijft zo’n huisje doorgaans niet staan. We verlaten de verharde weg om ergens verderop de eerste zakken kleding te brengen. Mensen (ongeveer 85%) leven hier veelal zonder geld. Door middel van ruilen komen de mensen aan hun voedsel. Natuurlijk verbouwen ze zelf ook groentes. Zodra we bij een leefgemeenschap stoppen, pakken we een zak kleding uit de auto en lopen samen de compound op. We ontmoeten een dame die zo dankbaar is dat ze blijf lachen en blijft bidden. Ze biedt ons een ontbijt aan. We bedanken vriendelijk. Inmiddels zijn er wel 20 kinderen om ons heen komen staan. Vol verwachting klopt hun hart. Is er ook iets voor hen? We delen snoepjes uit. Sommige kinderen denken dat het paracetamol is. We roepen bij elk snoepje: “It is a minti, minti… lekker lekker!” Na flink veel handjes schudden en zwaaien stappen we in en vertrekken we. Er lopen hordes kinderen zwaaiend en roepend achter de auto aan. Als we omkijken zie we dat de kleding bewonderd wordt. We stoppen bij meerdere compounds en laten zakken kleding achter.

Zo rijdend door de binnenlanden zien we veel. In de velden zien we de dames hard aan het werk. Soms in de rijstvelden, soms in de pindavelden, anderen staan de couscous te stampen. Het is bloedheet zo midden op de dag. We zoeken onze weg naar het asfalt. Onderweg zien we veel vrouwen lopen. Ze dragen kinderen op hun rug en zijn onderweg naar de kliniek waar ze hun baby laten controleren. Sommige vrouwen moeten uren lopen in de brandende zon voordat ze er zijn. Als we onze weg op het zinderende asfalt voortzetten, moeten we regelmatig even stoppen voor overstekende koeien of geiten. Aan de kant van de weg lopen kinderen op blote voeten. Waar gaan ze naar toe? Waar komen ze vandaan?

We willen rond een uur of drie bij de boot zijn. Vol verwachting klopt ons hart. Gaan we het redden? We hopen het zo! We gaan namelijk een boottocht maken op de rivier The Gambia. Als we aankomen op de afgesproken plek staan de kinderen al vlot om de auto heen. Ze vragen om een bal, een lege fles of een snoepje. We kunnen niet elk kind wat geven en Alhagy heeft de regel; kinderen die vragen…. Soms is dat voor ons zo lastig! We willen iedereen graag blij maken maar ja… we snappen ook wel dat dat niet kan. Ook wij kunnen niet iedereen in de wereld helpen… We zijn er soms stil van.

Nadat we ons allemaal goed ingesmeerd hebben met Deet stappen we in de boot. We varen de rivier op en turen om ons heen. Wat een prachtige natuur! Dan ineens aan de kant van het water: een krokodil! Wauw! Zomaar, in de rivier! Amper bekomen van dit ‘natuurgeweld’ komt er verderop een nijlpaard uit het water omhoog om adem te halen…. Wauw! Onze stoutste dromen worden vervuld. Wat een mazzelkonten zijn wij. We varen langzaam richting het eiland waar chimpansees leven. Onze kapitein roept ze en lokt ze. Vol verwachting klopt ons hart… zouden we ze zien? En dan ineens:  een heleboel chimpansees, grote, kleine en mama’s met baby’s op de buik. Onze camera knipt een hoop foto’s. Dit is toch ongelofelijk! Zomaar, vrij in de natuur al deze prachtige beesten.

Het wordt steeds later op de dag. We verlaten de boot en stappen in de auto. We bezoeken nog Wassu. Daar liggen de stonecirkels. Mr. Stoneman leidt ons rond en goochelt met nummers en zonnen, sterren en manen alsof het niks is. Alles heeft een reden… en alles staat in verband met elkaar, dat is wel een enorm korte samenvatting van wat hij vertelt. We bieden hem een lift aan richting de boot die ons naar Georgetown brengt. Als we daar aankomen begint het te schemeren. Alhagy ziet dat er zoveel wachtenden zijn voor de boot dat we er nooit in 1 keer op kunnen. Natuurlijk zorgt Alhagy goed voor zijn drie prinsessen en dus regelt hij een boot die ons naar het hotel vaart. Wij kunnen alvast douchen en ons opfrissen. We stappen in een wankel bootje met onze slaapspullen. Extra kleding hebben we niet mee. We zijn vies en stinken, maar ach… wat boeit ons dat. We hebben kleren aan ons lijf. Allerlei vliegen en motten botsen tegen ons aan en we gaan aan land. Mr. Stoneman zal ons veilig afleveren heeft hij beloofd. Er wordt ons een verfrissend drankje aangeboden dat we dankbaar aannemen en daarna gaan we ons opfrissen. We openen de hotelkamer (gewoon een hangslot aan de buitenkant) en stappen naar binnen. Drie betonnen bedden met dunne matrasjes staan ons te wachten vannacht. De lijven van de vorige slapers liggen nog als afdruk in het matras. We inspecteren de badkamer. Onder de douchekop staat de wc. We verlangen naar een heerlijke douche. Het koude water stroomt in een dun straaltje over ons heen. Een beetje zeep en we kunnen er weer tegen. We zijn moe en duiken vlot na het eten ons betonnen bedje in.  

Na een  onrustig nachtje worden we stijf wakker. Wat lopen we te piepen zeg! Gisteren zagen we nog de slaapkamer van een jongeman; een lege rijstzak op de zanderige grond en een broedende kip in de hoek. Wat hebben we het eigenlijk goed gehad vannacht. Met een jongeman van het hotel lopen we na het ontbijt Georgetown in. Hij vertelt ons over de slaven die hier verzameld werden en verkocht. We zien de overblijfselen van de slavenhuizen en zijn stil. Wat heeft zich hier een narigheid afgespeeld. De slaven dienden ’s avonds voor vermaak. De blanken beloofden ze dat als ze bij de vrijheidsboom kwamen dat ze een vrije slaaf konden zijn. Uitgehongerde slaven renden van de huizen naar de boom. Na een kleine voorsprong lieten de blanken de wilde honden los onder het genot van drank en een hoop gelach. Vol verwachting renden de slaven naar de vrijheidsboom, maar de meesten haalden het niet. We zien de boeien waarmee de jonge slaven vastgebonden werden… Dit maakt enorme indruk.

Alhagy pikt ons op met de auto en wij vervolgen onze trip via de zuidkant van Gambia. We stoppen ergens omdat we een heel grote groep kinderen zien voetballen. We delen voetbalschoenen en voetbalsokken uit en ze krijgen een bal. Wat een blijdschap! Kinderen met sokken tot aan hun liezen stappen in voetbalschoenen en spelen vrolijk verder.

We doen diverse compounds aan. Mensen kijken ons verbaasd en vol verwachting aan; wat komen zij hier doen? We brengen kleding en rijst. Die rijst hebben we onderweg gekocht. Mensen zijn verbaasd, blij, dansen, zingen, wensen ons alle goeds en beloven dat ze bidden voor ons. Elke keer als we een flitsbezoek brengen stappen we de auto in en zijn we stil. We zwaaien en lachen naar de mensen die we achterlaten. We voelen ons nederig…

Ook nu vergapen we ons aan de natuur. We stoppen onder een mangoboom om wat te drinken en zien de apen verderop in de bomen springen. Onderweg steken grote groepen bavianen de weg over. Wat we zien, gaat boven onze verwachtingen! Wat is dit voor prachtig land waar we zijn? Vol verwachting zijn we begonnen aan deze tweedaagse. Meer dan verwacht hebben we ontvangen en mogen weggeven; 15 zakken kleding en 17 zakken rijst.

Wat mogen we nog meer beleven de laatste dagen hier in dit mooie land met deze bijzondere inwoners? Vol verwachting klopt ons hart!