Wat een herrie of zijn we er doof voor?

Na een enorm lange vlucht van meer dan acht uren, zetten we dan eindelijk rond half 2 ’s nachts voet op Gambiaanse bodem.  Uit het  vliegtuig, in een bus, 500 m rijden en dan op de luchthaven uitstappen (als we uit het  vliegtuig rechtdoor waren gelopen, hadden we 200 m afgelegd en waren we op dezelfde plek aangekomen). Even via de douane en dan op naar de koffers. We hebben na 5 minuten de eerste complimenten al in the pocket: ‘You are so beautiful’, “You are the most beautiful woman I have ever seen”, “What’s your name?”  “Are you married?”. Tja, zo gaat dat in Gambia ook. Stel je voor dat je als Gambiaan het zover krijgt dat een blanke Nederlandse vrouw verliefd op je wordt, dan zit je gebeiteld. Dan is je toekomst verzekerd van rijkdom en kun je alles wat je hartje begeert gewoon hebben. Voordat we de koffers hadden, was het eerste huwelijksaanzoek al een feit. We hebben alle mannen van ons losgeschud ;-) en zijn met de koffers naar Alhagy gegaan die al een tijd zat te wachten op ons. Alhagy zal de komende tijd ons vergezellen op de meeste dingen die we gaan ondernemen. Hij is onze steun en toeverlaat, onze veilige basis, onze taxichauffeur, kortom: onze Mr. Bossman. Wij hebben geen andere man(nen) nodig hier ;-)

Goed, dan eindelijk in het hotel aangekomen willen we maar 1 ding: slapen! Helaas… 2 bedden terwijl we toch echt met z’n drieën zijn. Dus midden in de nacht terug naar de receptie en even vragen om een extra bed. Nee, daar konden ze ons niet meer mee helpen, nee er waren geen bedden meer, morgen… ja morgen, dan wordt alles opgelost, dan is de grote baas er weer. Nou, zo midden in de nacht zijn wij niet meer zo gezellig kan ik vertellen. We hebben hier even laten zien en horen dat we toch echt wel een derde bed wilden en na een driekwartier konden we dan eindelijk in ons nestje kruipen. Stef heeft nog even gevraagd of er geen enge beesten waren aan de meneer die met de zaklamp rond liep en toen konden we onze ogen een paar uurtjes dichtdoen.

Met recht een paar uurtjes, want Stef en Ellen schrokken rond 7 uur wakker van enorm veel lawaai. Waren het trolleys over de gangpaden, zat er van alles op het dak, wat is er aan de hand? Stef is even gaan kijken en trok het gordijn open; oog in oog met een aap. Het dak van ons minihuisje is van golfplaten en de apen vonden het blijkbaar nodig om een soort gillend tikkertje te spelen op ons dak.

Na een sober ontbijt zijn we naar Paradiso gelopen. Daar hadden we afgesproken met Freekjan en Alied (Zij hebben een compound in Madiana, Gambia en wonen daar met Alhagy en zijn gezin). Voordat we echt in een goed gesprek raakten wilden we graag euro’s wisselen voor Dalasi’s. 1 euro is 55 Dalasi ongeveer. Stapels Dalasi’s kreeg Dina in haar handen gedrukt. En dan moet alles nageteld. Dina had dit keer de eer om op Gambiaanse wijze het geld te tellen (zie foto’s).

 Eenmaal terug in Paradiso vertelde Freekjan dat er in Madiana een kind geboren was waarvan de moeder niet voldoende melk had en dus heeft hij een sponsoractie gehouden voor poedermelk. Afgelopen maand werd hen door hetzelfde gezin gevraagd of ze nog iets konden betekenen voor het broertje van de moeder. 9 jaar oud en doofstom. Als je als kind in Gambia een beperking hebt, tel je niet mee, zijn er geen voorzieningen voor jou en leef je aan de rand van het gezin omdat jij niet voor inkomsten zorgt, maar alleen maar geld kost. Dit jongetje kan naar een school voor doofstommen maar de reis moet bekostigd en het duurt 2,5 uur om er te komen en dus ook2,5 uur om terug te gaan. Schoolgeld moet betaald, er moet een uniform komen. ‘Poeh’, hoor ik u denken, ‘dat gaat wat kosten.’ Inderdaad! 220 euro en alles is betaald voor 1 jaar! 365 dagen en 220 euro! 75 cent per dag??? Ja serieus. Het raakte ons diep… Zeker toen Freekjan vertelde dat dit jongetje gepest wordt, buitengesloten, geknepen door andere kinderen om te kijken of hij nog een geluidje kon maken…. Triest…

Door de vermoeidheid van alles komen dit soort dingen altijd heftig binnen en vanmiddag (toen we aan het strand lagen bij te komen) raakten we erover in gesprek. Stef benoemde dat veel scholen nog steeds zendingsgeld ophalen voor een goed doel, maar dat het vaak niet leeft. Heel vaak is juist niet bekend wat het goede doel dan is. Maar als je toch als school of gemeente of als groep je zou verbinden aan zo’n mooi projectdoel: een doofstomme jongen een jaar naar school helpen gaan voor 220 euro, dan is je doel toch duidelijk, concreet en goed te volgen? Zouden we dan met elkaar ook niet veel meer voor elkaar krijgen?

Nu dit typend realiseer ik me dat jullie dit juist gedaan hebben. Jullie hebben je op welke wijze dan ook verbonden met deze drie dames die in Gambia 2 weken mogen zijn. We zullen en willen jullie geld goed besteden.  Beloofd!

Lees de titel nog maar eens terug: Wat een herrie of zijn we er doof voor? Deze krijgt nu toch een dubbele betekenis hoop ik.