Spelenderwijs ontwikkelen

Dag twee in Gambia zouden we met Freekjan en Alied doorbrengen. Stipt om half tien zaten wij op een verhoging voor aan de straat te wachten tot de grote Jeep ons zou oppikken.  Freekjan en Alied hebben een kleuterschool in Gambia: Baobab Nursery School. Als je door de gate loopt kom je op een plein met schommels en glijbanen. Er zijn drie klassen waarin alle kindertjes in een T-shirt van Baobab Nursery School ons van top tot teen opnemen. Normaal dragen de kinderen schooluniformen maar op vrijdag volstaat het T-shirt. In Nederland noemen we dat Casual Friday ;-)

In de klassen werden we luid toegezongen. De kinderen in Gambia zingen met overgave en passie en ook knetterhard. Eén kind zat voorin op een djembee mee te slaan om het ritme aan te geven. Iedereen (en wij ook) zong hard mee. Freekjan bracht voetballen mee en die werden vol blijdschap ontvangen. Voetballen en andere balspelen zijn zeer gewild en geliefd!

Toen we de jongste kinderen bezochten, begon een kleine dame heel hard te huilen en ze durfde niet bij ons in de buurt te komen. Als je als kleuter nog nooit een blanke hebt gezien dan kan ik me voorstellen dat je schrikt! Staan er ineens vijf van die witte mensen voor je neusje.

We hebben gezien dat de kinderen op deze school echt kind kunnen zijn; spelen, leren, kleuren, plakken en lachen. Klinkt heel normaal he?! Maar in Gambia is dat niet het geval. Bijna ieder kind kan tellen tot 100 maar kun je er ook mee rekenen, dat is een heel ander verhaal. Op de Baobab Nursery School wordt aandacht besteed aan scheuren, plakken en kleuren, maar er wordt ook Engels geleerd. Dat is meer dan wat op de meeste Gambiaanse scholen gebeurt.

Joris en Marijn (de twee kids van Stef) hebben de afgelopen tijd gespaard van hun zakgeld. Een derde deel spaarden zij voor kinderen in Gambia. Vandaag hebben we dat geld uit kunnen geven. Het doel is duidelijk. Joris en Marijn schenken de Baobab Nursery School nieuwe schommelplankjes met nieuwe touwen. Super! Joris en Marijn hadden ons een duidelijke boodschap meegegeven; het geld is voor kindertjes in Gambia. Nou lieve Joris Marijn het is gelukt!

We hebben onze reis vervolgd naar Hart House. Hart House wordt gerund door een Engelsman die alles heeft verkocht en achtergelaten om zich hier te vestigen met als doel de gehandicapte kinderen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking op te vangen en zo zelfstandig mogelijk te laten functioneren. In kleine groepen wordt er gewerkt aan  motorische ontwikkeling, zelfredzaamheid en hygiëne. Hele dagen werkt de staff. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. De kinderen slapen en eten ook in Hart House.  We hebben namens jullie allen 100 kilo rijst en 40 liter olie gegeven. Ontroerd door alle vrolijke, blijde en lachende koppies zijn we verder gereisd naar Maria.

Maria is altijd verloskundige geweest, maar nu gepensioneerd. Nu kunnen de vrouwen bij haar op de compound bevallen. Dat is veel beter dan thuis op het zand en zonder hygiënische omstandigheden natuurlijk. Maria heeft op haar compound twee kamers ingericht  als verloskamer en een uitslaapkamer. We hopen dat we een paar foto’s kunnen uploaden straks. Maar het internet is niet heel best hier. Als je namelijk ziet hoe die verloskamer eruit ziet, begrijp je dat de omstandigheden in Gambia op sommige vlakken vergelijkbaar is met Nederland (100 jaar geleden).

Freekjan en Alied hebben ons vervolgens meegenomen naar Madiana. Met ons drieën hebben we een rondje gelopen en het huis bezocht van Nima, de wasdame van een paar compounds verderop. Een jaar geleden hebben we haar huis op laten knappen door cement op de muren en de vloeren aan te laten brengen. Tevens zijn de ramen voorzien van horren. De dankbaarheid was groot. We hadden het nog niet ‘af’ gezien. Wat een verbetering! Tijdens een regenseizoen zal het water niet meer in modderstromen door de woning gaan. We hebben een rondleiding gekregen in haar huis. In de  slaapkamer lagen twee matrassen waar ze sliepen met vijf mensen. Namens Nima en haar familie: “Abarakka” Bedankt!

We vervolgden ons rondje door Madiana en her en der werden er handen geschud en namen uitgewisseld. Iedereen wil wel graag met je op de foto want dan kunnen zij zichzelf terugzien op je schermpje. Na 15 minuten hadden we  aan elke hand wel een kind lopen.  Tijdens een van de bezoeken aan een compound legde een kleine meid haar donkere handje in die van Stef. Bijzonder om zo’n grote blanke hand te zien met zo’n klein donker handje erin. Spontaan begonnen we een deel van een wel heel bekend lied te zingen You’ve got a friend.

 ‘You just call out my name….and you know where ever I am, I come running, to see you again……”

Spelen, ontwikkelen en veiligheid. Het zou zo vanzelfsprekend moeten kunnen zijn. We hebben vandaag gezien dat het mogelijk is, dat het gebeurt! Ook hier in Gambia met de inzet van sponsoren, kartrekkers, mensen die risico’s durven nemen, mensen die uitdagingen aangaan. Ik zeg handen uit de mouwen!